interview door Saskia Aukema

Wie een beetje thuis is in het werk van Robin de Puy, komt in Naarden enkele oude bekenden tegen. Enkele van de mensen bijvoorbeeld die zij fotografeerde tijdens haar roadtrip door Amerika – een reis die zou leiden tot een grote solo-expositie in het Fotomuseum in Den Haag en een succesvol fotoboek. En er zijn foto’s te zien van Randy, de jongen uit Nevada die ze tijdens die eerste Amerika-reis al ontmoette, maar naar wie ze terugkeerde omdat ze hem van zichzelf gewoon nog eens móést opzoeken. Een tweede boek en expositie volgden.

En er is er nieuw werk te zien in Naarden. Dat over Birk bijvoorbeeld, een 12-jarige jongen uit Oslo die zanger wil worden. “Ik vond hem via een modellenbureau toen ik een opdracht deed voor G-Star. In hem herkende ik gelijk veel van Randy: zijn eigenheid en dat slungelige, maar er is ook een groot verschil. Doordat Randy in Nevada opgroeit in armoede, vinden mensen hem al snel zielig, terwijl dat zonderlinge bij Brik juist gestimuleerd wordt. Hij komt uit een welvarend milieu waar de mensen onder de indruk zijn van zijn verschijning. Over een paar jaar is hij vast een wereldberoemd model. Die standaarden die we van kinds af aan meekrijgen en de oordelen die mensen al snel klaar hebben, houden me bezig. In mijn ogen zijn Birk en Randy allebéí een ster.”

Hoe pikt De Puy de mensen eruit die ze wil fotograferen? “Dat gebeurt in een split second, nog voordat ik een woord heb kunnen wisselen met iemand – als een oergevoel. Maar uiteindelijk draait het allemaal om herkenning. Dat ik iets van mezelf terugzie in iemand. In Amerika sprak ik mensen voor het eerst aan op straat. Je zou denken dat het eng is om te doen, maar het rare was: mijn angst om beelden mis te lopen was groter dan de angst mensen te benaderen. Niets doen voelde als geen optie.”

“Als ik iemand ga fotograferen, ben ik erg gefocust op vorm: Hoe loopt iemands rug? Wat is de textuur van iemands huid? Wat zijn de opvallende trekken? Daarna komen de details: tikje naar boven, naar links, toch weer iets terug. Een portret maken voelt als boetseren: je werkt van groot naar klein.”

De Puy zal niet snel voorstellen dat iemands sproeten even weggeschminkt moeten worden. Littekens, okselhaar, flaporen ... ze horen erbij: “Zonder imperfectie en pijn geen schoonheid.” Het is een riskant terrein, weet ze, want het moet geen freakshow worden: “Voorop staat dat ik de beelden uit liefde maak. Het voelt als een behoorlijke verantwoordelijkheid om niet ‘zomaar’ wat beelden te maken van ‘interessante typjes’. Ik vraag me weleens af of daar in de fotografie niet te makkelijk over gedacht wordt. Voor mij moet het echt een stap verder gaan. Het draait in mijn werk allemaal om de zoektocht naar verbinding en contact. Naar het eigene van mensen.”