Aart Elkink
uit de serie de kist al in huis
Aart Elkink
"Toen ik als schoolverlater een beroepskeuzetest deed, kwam daar als advies uit rollen: steenhouwer – waarschijnlijk doordat ik als jongetje altijd al stenen verzamelde. Ik ben een opleiding daartoe gaan volgen, en kwam te werken bij een bedrijf dat gespecialiseerd was in natuursteen. Het was zwaar: je staat met je hoofd in de herrie en met je voeten in het water, maar steen bleef me boeien: de kleuren, de geschiedenis, dat je iets bewerkt wat uit een rots is gekomen. Het is bijna magie."

"In de 43 jaar dat ik steenhouwer was, heb ik aan honderden grafstenen meegewerkt. Dan realiseer je je dat we niet allemaal tachtig worden. Ook wist ik steeds beter wat ik zelf wel en niet wilde. Niet zo’n goedkope, gepolijste steen uit China bijvoorbeeld, maar liever iets van ruw materiaal, waar het mos in mag komen, dat mag meekleuren met de omgeving en dat mag breken. Zoals een mens steeds minder mooi wordt, zo gaat dat ook met een steen, en dat is prima."

"Toen ik vijf jaar geleden hoorde dat er op deze begraafplaats, Bergklooster, een plekje vrij kwam, dacht ik: dit is onze kans. Mijn vrouw is er in haar lunchpauze even heen gefietst, en ook zij was enthousiast. Niet alleen de eenvoud van de omgeving spreekt ons aan, maar ook de geschiedenis: vroeger hoorde dit bij een klooster dat leefde volgens het gedachtegoed van de Middeleeuwse mysticus Thomas a Kempis. We hebben direct een graf gekocht voor onbepaalde tijd, en daar wilden we een steen op. Dat was deels omdat ik als steenhouwer vond dat ik dat aan mijn stand verplicht was, maar ook om anderen te ontlasten: we hebben geen kinderen en we zouden relatief verre familie niet willen opzadelen met de zorgen rondom onze uitvaart."

"Zelf ben ik altijd gecharmeerd geweest van zandsteen, een steensoort die in deze streek al eeuwenlang gebruikt wordt. Omdat zandsteen bij verkeerde bewerking gezondheidsklachten kan opleveren is hij hier officieel verboden, maar het lukte me toch een stuk te bemachtigen. Voor het ontwerp heb ik eindeloos getekend op stukken behangpapier. En uiteindelijk kwam er een tekst uit waarin geen woord teveel staat, gehouwen in een klassieke letter. Alleen onze sterfdata hoeven er nog bij. De sjablonen voor de cijfers liggen thuis klaar."

"Ik ben er al met al best trots op. En wie weet, loopt er over honderd jaar nog eens iemand over dit veld die denkt: wat een aardige steen."

andere verhalen uit de serie de kist al in huis