Esther: In november 2006 wisselde ik van provider. Ter overbrugging had ik een maand lang twee nummers: het oude en ook een tijdelijk nummer. Op een gegeven moment kreeg ik op dat tijdelijke nummer een voicemail van ene Martijn.

Martijn: Ik woonde in Haarlem en dacht een vriendin uit Lisse te bellen, met wie ik weleens ging stappen. Dat zij kennelijk een nieuw nummer had, wist ik niet.

Esther: Ik deed in die tijd vrijwilligerswerk voor de lokale politiek in Deventer, en werd erg vaak gebeld. Dat ik telefoon kreeg van een onbekend nummer vond ik niet vreemd. Ik belde terug en sprak zijn voicemail in. ‘We kennen elkaar geloof ik niet’, zei ik, ‘maar ik zag dat je gebeld had.’

Martijn: Omdat ik dacht dat het die vriendin uit Lisse was, en ik de telefoon niet kon opnemen sms’te ik terug: ‘Ik bel je zo wel.’

Esther: Ik stuurde een berichtje terug, en er ontstond een conversatie: Wie ben je dan? Waar woon je? Wat doe je?

Martijn: We deden anderhalve week bijna niks anders dan sms’en. Het bleek dat we om dezelfde dingen konden lachen.

Esther: Voor mijn collega’s kon ik het niet lang verborgen houden. Die zagen ook dat ik opeens alleen nog oog had voor mijn telefoon. Ze begonnen zich er zelfs mee te bemoeien. Dan vroegen ze: ‘Vraag ook nog even wat zijn favoriete kleur is.’

Martijn: Ik wilde eigenlijk vanaf dag één al afspreken. Esther: Maar ik dacht: dan is de lol eraf.

Martijn: Twee weken na dat eerste voicemailberichtje kwam het er toch van – halverwege Deventer en Haarlem: in Amersfoort.

Esther: Alleen om wat te drinken – voor het eten durfden we niet af te spreken. We dachten: als het niks is, dan hoeven we ook niet heel de avond met elkaar door te brengen.

Martijn: Maar de avond vloog om. Sindsdien zijn we bijna geen avond meer alleen geweest. De eerste tweeënhalf jaar pendelden we iedere dag heen en weer tussen Deventer en Haarlem, maar inmiddels wonen we alweer ruim zes jaar samen in Assendelft. In 2013 werden Milou en Levi geboren – een tweeling.

Esther: We hebben ons wel afgevraagd of dit nou allemaal toeval was of voorbestemming, en eigenlijk komen we niet echt tot een antwoord.

Martijn: Behalve dat we het gevoel hebben dat er wel iets moet zijn, want anders kan dit toch niet zomaar gebeuren?

Esther: Ik had vroeger zo’n boek waarin stond dat je weliswaar het gevóél hebt keuzes te kunnen maken, maar dat de kaarten van het leven feitelijk al geschud zijn. Ik heb vaak het gevoel dat dat klopt, maar het is niet iets waar ik nou voortdurend bij stilsta, want hoe het ook zij: je kunt er toch niets aan veranderen.

Martijn, terwijl hij zijn dochter van twee op schoot heeft: Wat denk jij ervan Milou? Bestaat toeval?

Milou hoeft er geen seconde over te denken. Nee!, klinkt het opgetogen.