Laatst droomde ik dat ik het zou gaan doen, maar net op het moment suprême zapte mijn droom door naar de volgende scène. Het was eruit geknipt, net als soms gebeurt in een Amerikaanse film. Jammer, dacht ik, nu weet ik nóg niet hoe het is.

Er gaat geen dag voorbij dat die maagdelijkheid niet door mijn hoofd spookt. Als ik op straat een zwangere vrouw zie, dan denk ik: die heeft het gedaan. Of als ik bij een gezin kom waar de pil in de rondte slingert, denk ik: die doet het. En een vriendin van mij zegt over sommige van haar scharrels weleens dat de seks zo geweldig is, en ik probeer me daar dan een voorstelling van te maken: wat zou de ene seks beter maken dan de andere?

Mijn vriendinnen zeggen vaak: ‘Je bent te kritisch’, maar dat is het niet. Integendeel, ik heb best wat vriendjes gehad, maar ze pasten geen van allen bij me. Ik ontmoette ze via contactadvertenties: eerst uit de krant, later via datingsites. Daar kwam soms iets leuks uit, maar het bleef telkens in het vage. Dan zat ik met zo’n man te rummikuppen, en dacht: wat doe ik hier eigenlijk met jou? Eenmaal bleef er iemand slapen. Nadat hij me in de slaapkamer gecomplimenteerd had met mijn lichaam, vertelde ik dat ik nog maagd was. Hij was verbluft, en dat was het dan. Natuurlijk heb ik me vaak afgevraagd: waarom heb ik het niet gewoon gedaan met een van die vriendjes? Maar ik voelde het steeds niet. Het is niet zo dat ik nooit opgewonden ben geweest, en ik ben zelfs een paar keer onstuimig verliefd geweest, maar nooit op de mannen met wie ik verkering had. Op de momenten waarop het dan had moeten gebeuren, voelde ik me vooral ongezien, alsof ik niet écht aanwezig was. Dan was zo’n man ongeïnteresseerd of juist ruw en onbehouwen. Het ging altijd om hem, waarbij ik dacht: waar ben ik eigenlijk in dit verhaal? Niet dat ik dat vrijen zelf idealiseer: er hoeven van mij echt geen kaarsjes om het bed te staan, maar er moet wel intimiteit zijn, iemand die er rekening mee houdt dat ik er ook nog ben.

Hoewel ik het heel erg vind dat het nog nooit gebeurd is, heb ik geen spijt dat ik altijd naar mijn gevoel heb geluisterd. Laatst las ik dat de helft van de vrouwen een slechte eerste keer heeft gehad, met pijn en een hoop geklungel. Daar kan ik me iets bij voorstellen.

Ik heb altijd geleefd met het idee dat ik niet deugde. In mijn puberteit noemden de buurmeisjes me dik en lelijk. Ze zeiden: “Een man zou jou in het donker nog niet pakken.” Omdat ik wist hoeveel pijn dat deed, wilde ik anderen niet afwijzen. Zodra een man verliefd op me werd, sloeg de schrik me om het hart. Ik wilde zo iemand geen pijn doen, maar op toenadering zat ik evenmin te wachten. Sommige relaties hebben daardoor te lang geduurd.

Vorig jaar vond ik nog van mezelf dat ik best een fijn leventje had. Ik had net een turbulente periode van mantelzorgen achter de rug, wat ik met liefde had gedaan, maar waarbij ik flink over mijn grenzen was gegaan. Ik genoot dus heerlijk van de rust: een beetje Wordfeud spelen, koffie drinken met uitzicht op de tuin, ’s middags een uurtje slapen, de hond uitlaten in het bos.

Maar nu ben ik toe aan een volgende halte in mijn leven. Hoe die eruit ziet? Ja, toch liefst met een man. Eentje die me bij de hand neemt, de wereld in. Ik wil aandacht en warmte, lekker zoenen. Een man die zegt: “Wat heb je toch een lekkere kont!” En dat ik op een vanzelfsprekende manier ergens bij hoor, net als vroeger thuis in het gezin.