Roos (40): “Mijn verlangen naar de liefde is groot”
uit de serie virgo
Roos (40): “Mijn verlangen naar de liefde is groot”
Ik heb weleens een gesprek opgevangen van twee mensen die het hadden over een gemeenschappelijke kennis. “Ik ben benieuwd hoe zijn liefdesleven eruitziet,” giebelde de een. “Vast niet heel spectaculair”, gokte de ander. En zo ging het maar door: “Zou hij ooit weleens met een meisje zijn geweest?” “Ik denk het niet.” “Echt zielig!” “Misschien is-ie wel homo!”

r> Ik wist: dit gaat over iemand zoals ik. Over iemand die het nog nooit gedaan heeft. Die vraag of ik lesbisch ben, kan ik ook wel dromen. Maar nee, ik weet erg heel erg zeker dat ik van mannen hou. Of ik mezelf ook ‘echt zielig’ vind? Ja en nee tegelijk. Ik bedoel, ik heb een leuke baan en goede vrienden, ik ga naar klassieke op popconcerten, naar musea en ik volg lezingen over kunst en spiritualiteit. Ik sta midden in het leven, dus ik zie mezelf niet als een sneu type. Maar ik heb het wel erg moeilijk met de situatie.

Mijn verlangen naar de liefde is groot. Ik verlang naar erkenning, veiligheid, troost en geborgenheid. Ik verlang naar het gevoel mooi en begeerlijk te zijn, naar aanraking, naar de blik van een man. Ik wil mezelf tonen om te weten of ik een man in betovering zou kunnen brengen. In mijn gedachtes zou hij me willen aanraken en strelen, zoenen en de liefde willen bedrijven.

Een man bij wie ik een tijdlang lezingen volgde, zei op een dag: “Zonder seksuele energie ben je niets.” Dat kwam hard aan, juist doordat het de bevestiging was van wat ik eigenlijk al wist. Ik draag jurkjes, rokjes, hakjes, ben een zorgzaam type, en ik weet wat sensualiteit is. Als ik dans, bijvoorbeeld op zumba, kan ik me helemaal laten gaan: billen schudden, borsten, heupen … Dan voel ik me op en top vrouw. Maar toch: ik bén het niet. Ik ben als vrouw onaf, zo zie ik dat. Pas als ik liefde heb gegeven of ontvangen, zou ik compleet zijn.

Mijn vrienden zeggen altijd: ‘Kijk dan toch eens op een datingsite’, maar het staat me tegen om mezelf in de verkoop te zetten tegenover allerlei vreemde mannen van ik niet weet ze zijn. En zomaar een man uit de kroeg oppikken? Als ik ervaren zou zijn, zou ik dat best kunnen, denk ik. Maar zie je het al voor je welk scenario zich zou afspelen als ik een halfdronken kerel mee naar huis zou nemen? Dat ik in zo’n lichtzinnige setting die loodzware mededeling zou moeten doen? Met de dag wordt de situatie beladener, en almaar enger om de stap te zetten.

De laatste keer dat ik echt halsoverkop verliefd werd, compleet met blozen en stotteren, dat was in mijn tienerjaren op de middelbare school. Daarna heb ik nog driemaal gezoend met verschillende mannen. De eerste keer was in het buitenland, met de gids die onze reis begeleidde. Dat was op mijn 25ste. Het voelde raar, ongepast en hij was te gretig. Ook was hij een man met veel persoonlijke problemen. Hij wilde meer, maar ik kon alleen maar denken: toch zeker niet hier in dit weiland? Dan liever gewoon in een bed, zeg. Maar dat kwam er niet meer van.

Onlangs ben ik toch mijn maagdenvlies verloren. Ik kwam bij de gynaecoloog terecht, en toen die voorstelde een inwendig onderzoek te verrichten, een hevige paniekaanval. Ze vroeg eerst beduusd of ik vroeger misschien iets naars had meegemaakt, en daarna: “Maar u bent naar ik aanneem toch geen maagd meer?” Ik moest daar tweemaal bevestigend op antwoorden. Op mijn zevende was ik ongewenst betast. Ik kon het idee niet verdragen dat dat op mijn veertigste wéér zou gebeuren, en dat mijn schoot in de hele tussenliggende periode geen liefde had gekend. Alles in mijn lichaam gilde ‘nee’ tegen dat inwendig onderzoek.

Uiteindelijk ben ik onder volledige narcose onderzocht, wat een goede oplossing was. Maar de gedachte dat ik technisch gezien ontmaagd ben in zo’n steriele omgeving, vind ik nog altijd hartverscheurend.

Ik dacht altijd dat ik op mijn 25ste vier kinderen zou hebben, en die kinderwens is er nu op mijn veertigste niet minder op geworden. Toch is een zwangerschap via inseminatie voor mij geen optie. Niet alleen omdat ik een zwangerschap nog altijd zie als iets van een man en een vrouw samen, maar ook omdat ik vast vaak een beroep zou moeten doen op mijn ouders. Om hen zwaar te belasten met mijn kinderwens dat gaat me veel te ver. En buiten dat, het zou ook wel bizar zijn toch, om zwanger te worden in mijn situatie? Wat word ik dan? De maagd Maria van de 21ste-eeuw?

andere verhalen uit de serie virgo