Laura (33): “We deden alles, behalve dat.”
uit de serie virgo
Laura (33): “We deden alles, behalve dat.”
Achteraf gezien was Stephen de liefde van mijn leven. Ik ontmoette hem op de sterrenkundevereniging. We schoten raketjes af en raakten enthousiast als we Jupiter hadden gezien of bolvormig sterrenhopen. We wandelden, gingen uit eten. Gewoon de dingen die alle stelletjes doen. Behalve dat.

We knuffelden veel: strelen, aaien … dat vond ik fijn. Ik wilde hem graag meer geven, maar ik stelde het uit. Mijn haar ging bij de gedachte alleen al recht overeind staan, wat alles te maken had met mijn eerste vriendje Wim. Wim en ik leerden elkaar kennen toen ik zestien was. Hij was drie jaar ouder.

Toen Wim en ik al een tijdje samen waren, lag hij op mij, en verlangde dingen van me waar ik nog niet aan toe was. “Je moet jezelf niet te vroeg weggeven”, hadden me ouders me altijd ingeprent, en dus had ik mezelf voorgenomen mijn maagdelijkheid te bewaren tot mijn achttiende. Maar Wim drong aan: “Ik ben je vriendje, en het hoort zo.” Hij dreigde me te verkrachten, wat niet gebeurde, maar ik liet hem mij tegen mijn zin in wel ‘daar’ aanraken. En zo is dat maanden lang doorgegaan.

Ik dacht op dat moment dat Wim de enige was die van me hield. Thuis werd goed gedrag nooit beloond met een compliment of knuffel, en mijn moeder dreigde voortdurend met van alles als ik stout zou zijn: van het doortrekken van de goudvis, tot het laten wegvliegen van onze vogel. Ik werd een kind dat voortdurend dacht dat het straf verdiende. Door die nare ervaring met dat eerste vriendje, kon ik me er met Stephen niet toe zetten, ook al was ik toen wél achttien. Tijdens die relatie met Stephen begon ik bovendien een heftige borderlinestoornis te ontwikkelen.

Mensen denken vaak dat borderliners alleen maar af en toe over hun grenzen heen gaan, maar als je pech hebt, krijg je met van alles en nog wat te maken: psychoses, het horen van stemmen, eetstoornissen, stemmingswisselingen, zelfmutilatie, suïcidaliteit. En bij mij was het raak: ik kreeg het hele pakket. Op een ding na: borderliners staan bekend om hun uitspattingen op seksueel gebied. Ze gaan roekeloos de ene na de andere relatie aan, maar dat had ik niet.

Ik kreeg in die tijd met Stephen injecties tegen de stemmen, waardoor ik te duf en slap werd om rechtop te zitten en zelfstandig te eten. Stephen hielp me daarbij. Hij begon zichzelf in de armen te snijden om te voelen wat ik voelde. Na anderhalf jaar, in 2002, maakte hij het uit. Mijn gok is dat die seks daarbij zwaarder woog dan de borderlinestoornis. Ik denk dat we bij elkaar waren gebleven als ik hem het had gegeven. Als ik het over kon doen, met de garantie dat ik de relatie ermee kon redden, dan liet ik me door hem ontmaagden.

Daarna zijn er vele duistere periodes geweest. Op een dag stond ik op de dertiende etage van een parkeergarage. Het leven dat ik toen had, wilde ik niet langer. Maar het lukte niet: het muurtje waar ik overheen moest klimmen, was te hoog voor mij. Als ik eraan terugdenk, voel ik nog die frustratie van de mislukte klim en de drie mannen die me ervan af plukten. Het had voor mij daar mogen eindigen. Ik werd langdurig opgenomen. De verpleegsters bekenden achteraf dat ze niet veel hoop voor me hadden, agressief en opstandig als ik was. Een aantal maal belandde ik in de isoleer. Maar op een gegeven moment begon ik me open te stellen voor het idee dat die mensen me misschien konden helpen. Inmiddels ben ik een van de weinige mensen uit de kliniek die de behandeling succesvol hebben afgerond. Nu is het tijd om te gaan leven. Ik wil Duits leren en een indianentaal, ik ben op karate gegaan en begin binnenkort een cursus waarmee ik als ervaringsbegeleider aan de slag hoop te kunnen om mensen te helpen die nu in hetzelfde schuitje zitten als ik toen.

De hoop op een partner heb ik opgegeven. Ik zou me er ook erg voor schamen het te vertellen. Ik bedoel: 33 en 'het' nog steeds niet gedaan hebben... Hoe kan dat tegenwoordig nog? Ik zou het hooguit aandurven met een man die bereid zou zijn om er twee of drie jaar de tijd voor te nemen, stapje voor stapje.

En kinderen? Mijn hart zegt ja, maar rationeel weet ik het niet zo goed. Die borderlinestoornis is erfelijk, en dan is er nog die suïcidaliteit. Acuut is die niet meer, maar op de achtergrond sluimert die voort. Sommige mensen hadden beter niet geboren kunnen worden, en misschien ben ik er daar wel eentje van.

Dan tegen haar vogeltje: Wat denk jij schatje, zullen wij misschien maar trouwen?

andere verhalen uit de serie virgo